Een blog over je batterij opladen na een jaar vechten met insomnia. Eerlijk, ik heb het zelf niet bedacht om dit te doen. Maar ik werd door verschillende mede-levensworstelaars erop gewezen dat het een goede daad zou zijn als mijn grootschalige financiële investeringen in de ontspanningssector – ik ben het eens nagegaan en kwam uit op 8.500 euro in een half jaar – misschien een iets groter bereik zouden krijgen dan alleen mijzelf. Ik ben Mari, misschien wel werelds levensworstelaar nummer 1.
Het begon allemaal een jaar geleden, in februari 2016, met het overstappen naar een nieuwe baan, waar het al binnen een maand glorieus mis ging en dus opzoek moest naar weer een nieuwe baan. Ik kreeg een hernia, had een snurkende vriend die voorgoed uit het buitenland overkwam en zich nestelde in mijn eenkamerappartement en begon tegelijkertijd aan de nieuw gevonden baan in een volledig nieuw en uitdagend werkveld. Als goede sumoworstelaar kon ik best wat uitdagingen aan in mijn leven, maar dit waren er net een paar teveel. Mijn lichaam pikte het niet meer dat ik over al mijn grenzen heen bleef doorbikkelen en pakte mij terug op mijn meest gevoelige plek: mijn slaap. Binnen mijn vriendenkring en familie stond ik bekend als ´koningin slaap´. Ik deed altijd uitgebreid verslag van mijn nachtelijke slaapfeestjes en hoe lekker het was lui wakker te worden na een lange nacht snurken. Maar mijn lichaam vond het blijkbaar nodig dit fundament totaal onder mij weg te schoppen zodat ik uiteindelijk geen andere keus had dan te luisteren. Toen nog niet wetende wat voor een periode ik in zou gaan, dacht ik de bodem van de put al bereikt te hebben na 2 opeenvolgende slapeloze nachten. Maar de achteruitgang ging nog bijna een jaar gestaag door tot ik na 3 nachten niet slapen, zelfs met zware slaapmedicatie op, overgevend en liggend op de badkamervloer het niet meer kon opbrengen onder de warme straal water vandaan te komen.
Uiteindelijk gleed ik – wat ik pas achteraf kan erkennen – in een depressie die eindeloos leek en mijn slapeloosheid alleen maar versterkte. Begin dit jaar vertelde ik mijn baas dat ik even een maand ertussenuit moest om mijn biologische klok te herstellen. Ik vroeg mijn vriend om een eigen huis te zoeken en boekte voor een maand een huisje in het Spaanse Andalusië, waar de zon al een klein beetje begon te schijnen. Ik wilde er hoe dan ook vanaf komen en was bereid mijn werk en relatie even helemaal on hold te zetten. Maar alleen in de bergen zitten deed mij niet goed en vertrok na een week paniek en niet slapen weer naar huis, waar ik mij vervolgens stortte op een druk schema van wandelen, massages, acupunctuur, sauna´s, floaten, neurofeedback, cranio sacraal, psychotherapie, mindfulness en een hele hoop yin-yoga klasjes. Vooral de mindfulness lerares kon ik wel haar nek omdraaien toen ze met een belerende stem zei dat ik mijn situatie gewoon moest accepteren. Ik hield me trouw aan alle regels van de slaaphygiëne; geen apparaten in de slaapkamer, niet langer dan 20 minuten wakker in bed liggen, geen schermen meer een uur voor het slapengaan en veel ontspanningsoefeningen doen. Ik mediteerde me suf, maar niets leek te helpen.
Huisartsen, slaappoli´s, psychologen, arbo artsen, niemand leek mij te begrijpen of te kunnen helpen. Blijkbaar zag je aan de buitenkant niet hoe het er van binnen voor stond. Daarnaast bleef de arbo arts de hele periode pushen om weer aan het werk te gaan en raadde mij aan een hondje te nemen. Zij was denk ik wel de topper onder de goed bedoelde adviezen. Mijn psycholoog bleef er maar op hameren dat ik de oplossing moest zoeken in mijn hechtingsprobleem, maar ja, hoe vind je oplossingen als je aldoor misselijk en duizelig bent van de moeheid en je lijf strak staat van de spanning? Een psychiater die bij dit soort symptomen al snel antidepressiva voorschrijft wilde ik zelf met alle macht voorkomen. Het label depressie was mijn allerergste nachtmerrie. Zolang ik het maar niet erkende hoefde ik ook niet na te denken over de levenslange gevolgen: dat je grote kans hebt het te krijgen als het voorkomt in je familie, zwangerschappen risicovol zijn en dat als je eenmaal een depressie hebt gehad het zeer aannemelijk is dat het terugkomt.
Dus stortte ik mij volledig op het advies wat zo´n beetje de gemene deler was van al mijn vriendelijke reguliere en alternatieve gezondheidhulpverleners: probeer ontspanning te zoeken en doe alleen waar je zin in hebt. Het klinkt zo makkelijk en logisch. Maar iedereen die net als ik wel eens de batterij te veel heeft laten leeglopen, weet dat het heel moeilijk is om weer op een energie niveau te komen waar je je goed bij voelt. Zeker als je een slaapprobleem hebt en zeker met een hijgende arbo arts in je kielzog.
Tot zover de spreekwoordelijke diepe put. Nu over naar de groene weide met mooie bloemetjes en een fijn zonnetje. Na een weekje ´neurofeedback-yoga-massage-en-vegetarisch-eten´ retraite in het voorjaar in Ibiza voelde ik me ineens weer mezelf. De mist was opgetrokken en ik kon weer genieten van een simpel kopje koffie, van een klein praatje in de winkel en de grapjes van mijn neefje. Langzaamaan hadden alle therapieën, tenminste de fijnste die over waren gebleven – massages, neurofeedback en cranio – effect. Ook de online slaaptherapie van Somnio, die mij voor 8 weken van een persoonlijke slaapcoach voorzag, zorgde voor een doorbraak. Ik werd op slaaprestrictie gezet – laat naar bed en vroeg eruit – en werd wekelijks toegejuicht via de email met de boodschap dat ik voorruit ging. Nu, we zijn inmiddels alweer in augustus beland, kan ik gelukkig zeggen dat het weer redelijk goed gaat. Ik werk weer, slaap vele nachten weer genoeg uur zonder zware medicatie en raak niet meer in paniek als er weer eens een nacht voorbij komt die doet herinneren aan slechte tijden. Heel voorzichtig doet mijn moeheid me soms denken aan tijden dat slapen echt een feestje was. Dat heerlijke lome gevoel van slaperig zijn en zin hebben in je bed. Ergens diep ver weg zit het er gelukkig nog wel.
